Anbarîzâde Dervîş Ali
İkinci Derviş Aliمدرسة الحافظ عثمان في الأقلام الستة
الصور
نبذة عن الفنان
Hâfızlardan olan Anbârîzâde Derviş Alî Efendi, Sultanhamam’daki, Alaca Mescid olarak da anılan Çelebioğlu Mescidi’nin(bugünkü Marpuççular Cami) mü’ezzini idi. Senelerce hizmetten sonra imâmete terfi ederek H. 1126/M. 1715 senesindeki vefâtına değin görev yapmıştır. Karacaahmet Mezarlığı’nda, Seyitahmet Deresi mevki'ne defnedilmiştir.
Mevlevî Târikatı müntesiblerinden ehl-i dîn bir zât olan Anbârîzâde Derviş Alî Efendi, aklâm-ı sitteyi Ağakapılı İsmâil Efendi’den öğrenerek icâzet almıştır. Başlarda Şeyh Hamdullah tarzında yazmışken, daha sonra Hâfız Osman’dan istifade ederek hoş bir şîveye sahip olmuştur.
الأقارب
الأساتذة
التلامذة
Müstakimzâde Süleyman Sâdeddin, Tuhfe-i Hattatin
Pederi anbârcı olmakla Anbârîzâde diye meşhûr ve Tarîka-i Mevleviyye’ye müntesib dervîş-i vakur, hüsn-i hatt-ı sülüs ü neshi Ağakapılı İsmâ’il Efendi’den temeşşuk ile müzâkere ve Hafız Osman Efendi ile dahi ülfetlerinde mezâyâ-yı hüsn-i hattı ta’allüm ü müşavere eylemişti. "Alaca Mescid" demekle be-nâm Çelebioğlu Mescidi'nde imâm ve muktedâ-yı cemâ’at-i talebe-i kirâm iken “şeref-i mahşer” (1128) târihinde bekaya sefer eyleyip merâkıd-ı Üsküdar makarr oldu.
İslam Ansiklopedisi M. Uğur Derman
Kendisinden önce yaşayan aynı adlı hattattan ayırt edilmek için “İkinci”, “Anbârîzâde” veya “İmam” lakaplarıyla anılır. İstanbul’da doğdu. Babası Anbarcızâde lakabıyla tanınırdı. Sülüs ve nesih yazılarını Ağakapılı İsmâil Efendi’den öğrenip icâzet almakla beraber Hâfız Osman’la da yakınlığı olmuş ve ondan faydalanmıştır. Sultanhamam-Marpuççular semtinde yenilenmiş haliyle Marpuççular Camii adı altında ibadete açık olan ve Alacamescid diye de bilinen Çelebioğlu Mescidi’nde imamlık yapmış, birçok mushaf, en‘âm ve evrâd-ı şerîfe yazmıştır. Mevlevî olan Derviş Ali, vefatında Karacaahmet Mezarlığı’ndaki Miskinler Tekkesi yakınına defnedilmiştir. Yetiştirdiği talebeler arasında İsmâil Zühdi Ağa (Eski Zühdi) ve aynı zamanda damadı olan Hüseyin Hablî zikre değer hattatlardandır.
BİBLİYOGRAFYA
Suyolcuzâde, Devhatü’l-küttâb, s. 50; Müstakimzâde, Tuhfe, s. 338; Habîb, Hat ve Hattâtân, İstanbul 1305, s. 127; Clément Huart, Les Calligraphes et les miniaturistes de l’Orient Musulman, Paris 1908, s. 151; Şevket Rado, Türk Hattatları, İstanbul, ts. (Yayın Matbaacılık), s. 123.